Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Non est igitur summum malum dolor. Duo Reges: constructio interrete. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Nulla erit controversia. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Non est igitur voluptas bonum. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?

Eademne, quae restincta siti? Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Bork Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Primum divisit ineleganter; Quis hoc dicit?

Nos commodius agimus.

Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;

Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Collatio igitur ista te nihil iuvat. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Gerendus est mos, modo recte sentiat. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Sed potestne rerum maior esse dissensio? Dici enim nihil potest verius. Quo tandem modo? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Id est enim, de quo quaerimus. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Cur id non ita fit? Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio.

Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Esse enim, nisi eris, non potes. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.

Quam si explicavisset, non tam haesitaret.

Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Primum quid tu dicis breve? Bork

Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu.

Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.

Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Ad eos igitur converte te, quaeso. Age, inquies, ista parva sunt.