Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? A mene tu? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Duo Reges: constructio interrete. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Graece donan, Latine voluptatem vocant. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur?
Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Bork An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Nihil enim hoc differt. Summus dolor plures dies manere non potest? Itaque fecimus. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.
Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Nulla erit controversia. Bork Hos contra singulos dici est melius.
Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quod iam a me expectare noli. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Praeteritis, inquit, gaudeo. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.
Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat.
Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Minime vero, inquit ille, consentit. An tu me de L. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Satis est ad hoc responsum. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?
Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Sed fortuna fortis; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. At iam decimum annum in spelunca iacet.
Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.
Age sane, inquam.
Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Scisse enim te quis coarguere possit? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Nam quid possumus facere melius? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?
Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.
Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quod cum dixissent, ille contra. Quid adiuvas? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?
