Si id dicis, vicimus.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Inde igitur, inquit, ordiendum est. Itaque ab his ordiamur. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. At multis malis affectus. Graccho, eius fere, aequalí? Duo Reges: constructio interrete. Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur.
Tamen a proposito, inquam, aberramus. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.
Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Cur haec eadem Democritus? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?
Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Disserendi artem nullam habuit. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Si longus, levis dictata sunt. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;
Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.
Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Ut id aliis narrare gestiant? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?
Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. At eum nihili facit; Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Ita nemo beato beatior.
Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Si longus, levis dictata sunt. Laboro autem non sine causa; Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.
Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.
Hunc vos beatum; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Sit enim idem caecus, debilis. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac.
