Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Duo Reges: constructio interrete. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Nihil sane. Prioris generis est docilitas, memoria; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Bonum valitudo: miser morbus.

Sint modo partes vitae beatae. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Sed plane dicit quod intellegit. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus.

An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Odium autem et invidiam facile vitabis. Itaque his sapiens semper vacabit. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Nam quid possumus facere melius? Itaque contra est, ac dicitis; Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.

Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Summae mihi videtur inscitiae. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Hoc non est positum in nostra actione. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Haeret in salebra. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Bork

Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Sed residamus, inquit, si placet. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis.

Recte, inquit, intellegis. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Tum ille: Ain tandem? Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.