Cur post Tarentum ad Archytam?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quae cum dixisset, finem ille. Quod totum contra est. Nemo igitur esse beatus potest.
Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?
Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quid adiuvas? Ita nemo beato beatior.
Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Dici enim nihil potest verius. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Num quid tale Democritus? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Sed residamus, inquit, si placet.
Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Duo Reges: constructio interrete. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem.
Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens.
Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Nihil ad rem! Ne sit sane;
Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?
Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.
Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.
