Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin aliud quid voles, postea. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Duo Reges: constructio interrete. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. A mene tu? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Haeret in salebra. Bork

Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Facete M. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?

Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem. Bork

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Satis est ad hoc responsum. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Bork Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Hoc non est positum in nostra actione. Nos commodius agimus. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Ut aliquid scire se gaudeant? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Sed residamus, inquit, si placet. Sed ad bona praeterita redeamus.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Si longus, levis. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Quis istud possit, inquit, negare? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. At coluit ipse amicitias.